Vanaf 2019 gaat er veel veranderen op het gebied van lease accounting. De Financial Accounting Standards Board (FASB) en de International Accounting Standard Board (IASB) hanteren vanaf 1 januari 2019 een nieuwe standaard, respectievelijk ASC 842 en IFRS 16. Wat houdt lease accounting eigenlijk in? En wat gaat er precies veranderen?
U kunt gebouwen, percelen, bedrijfsauto’s of andere bedrijfsmiddelen kopen of huren. Vroeger was het gebruikelijk dat organisaties alles kochten, van panden tot kopieerapparaten. Mede omdat hiervoor eigen vermogen of langetermijnfinanciering nodig was, groeiden organisaties langzaam. Bovendien is een bedrijfsmiddel in eigendom vanuit financieel oogpunt niet echt flexibel.
Vanwege diverse redenen ontstond in de jaren tachtig en negentig de trend om niet meer te kopen, maar te huren. Zo hoefden organisaties niet meer te sparen of naar de bank te gaan om een lening aan te vragen, maar konden ze huisvesting en bedrijfsmiddelen eenvoudig leasen. Het geld dat hierdoor vrijkwam, kon zo worden geïnvesteerd in het primaire proces, bijvoorbeeld om nieuwe mensen aan te nemen en daarmee producten of diensten te innoveren of te investeren in nieuwe markten. Dat leverde meer winst op dan het jaarlijks rendement van aangekochte panden. Het gevolg daarvan noemen we ‘off-balance financing’; organisaties hadden geen grote schulden en bezittingen meer op de balans maar financierden via sale en leaseback.
Bij aandeelhouders en accountants ontstond echter de behoefte aan duidelijkheid en realistische cijfers. Hierdoor besloot de accountancywereld dat een meerjarige huurverplichting (of lease) wel degelijk als schuld moest worden gezien en dus ook zo op de balans moest komen te staan. Wanneer een leasecontract aan de ene kant op de balans wordt opgenomen, staat het recht op het gebruik van het pand of bedrijfsmiddel aan de andere kant. Daardoor hebben de aandeelhouders en de accountant veel beter inzicht in de daadwerkelijke waarde en schulden van een organisatie. Dat is het principe van lease accounting.
Beursgenoteerde bedrijven zijn met ingang van 1 januari 2019 verplicht om al hun leasecontracten met een contractperiode van langer dan één jaar op te nemen op de balans. Dit proces is een aantal jaar geleden al ingezet door de FASB en de IASB. Deze instanties hebben de bevoegdheid om standaarden te creëren en organisaties hieraan te houden. In de afgelopen jaren zijn er meer dan duizend wijzigingsvoorstellen voor de nieuwe standaarden ingezonden. Om die reden hebben de definitieve versies van de nieuwe standaarden enige tijd op zich laten wachten. Het resultaat? Nieuwe standaarden waarin rekening is gehouden met de input vanuit het werkveld. De uitkomst is dat beursgenoteerde organisaties niet alleen hun leasecontracten vanaf 1 januari 2019 op de balans moeten noteren, maar ook dat de wijze waarop zowel de verplichting tot het betalen van huur als het ‘bezit’ van het recht om het bedrijfsmiddel te gebruiken, periodiek wordt berekend en gerapporteerd.
Hierdoor wordt leasen overigens niet minder interessant voor organisaties, aangezien het principe hetzelfde blijft: het aankopen van gebouwen levert weinig rendement op (3 tot 4 procent). Hoewel een huurcontract nu als schuld op de balans komt te staan, blijft nog steeds het vrijgekomen geld beschikbaar om te investeren in het primaire proces. De marges op de productie zijn vaak vele malen groter en daarmee kan een organisatie de winst vergroten. Door de nieuwe standaard wordt er simpelweg een eerlijker beeld geschetst van de financiële situatie van een organisatie.
Deze nieuwe lease accounting-standaarden zullen niet alleen impact hebben op uw bedrijfsvoering, maar bieden ook kansen. Hier ga ik in mijn volgende blog dieper op in.
